Lowie op bezoek bij het Chinese YunLin centrum
Lowie - verpleegkundige in het Dr. Sarphatihuis bezocht afgelopen oktober een YunLin centrum voor ouderen in China. André Jager, voorheen directeur van de Humanitas locatie Bergweg Rotterdam, is in de Chinese stad Wuxi als manager gestart met het opzetten van een vergelijkbare voorziening. Het YunLin centrum bestaat uit een immense woontoren, dienstencentrum en hospitaal, voor Chinese ouderen.
‘De Chinese ouderen ervaren de gevolgen van de één kind politiek. Voorheen hadden ouderen in China de steun van familie en kinderen, nu is de familie klein en woont hun kind vaak ver weg. In China is de vergrijzing van de bevolking net als in Europa een hedendaags probleem. Wat hier op een Rotterdamse wijze wordt aangepakt.
André had ons uitgenodigd als vrienden, maar ik kreeg ook een opdracht. Hij organiseerde een gesprek met mij en mijn reisgenoot, die ervaring heeft in de thuiszorg, met zijn verzorgende en verpleegkundige van het YunLin centrum. Daar heb ik een korte presentatie gehouden over mijn werk als verpleegkundige. Maar het gesprek wat daarna volgde was het interessantst.
De Chinese collega’s die wij spraken gaven aan bang te zijn om fouten te maken. In Nederland heerst een cultuur waarin wij open en eerlijk zijn wanneer we een fout maken, zodat we hiervan kunnen leren. Dat was voor hen echt heel vreemd. Waar ze ook moeite mee hebben, zijn gedragsproblemen bij ouderen. Iedereen behoort in China aan opgelegde codes te voldoen. Bij doorvragen ging het dan om onbegrepen gedrag bij dementie. Situaties die voor mij ook herkenbaar zijn, kwamen aan de orde. Wat doe je bijvoorbeeld als de familie een intensief revalidatie traject verwacht na een CVA en de cliënt wilt dit niet?
Samen met de tolk, heb ik de volgende ochtend in het dienstencentrum en hospitaal rondgelopen. Eten is belangrijk voor Chinese bewoners, het restaurant is dan ook de hele dag geopend en druk bezet. Naast allerlei activiteitenruimtes, was en een reminiscentie museum, zoals elke Rotterdamse Humanitas locatie heeft, maar hier met Chinese spullen uit de oude doos. Er was ook een boeddhistische tempel, een stilte ruimte op Chinese wijze. Het hospitaal is, wat wij een revalidatiecentrum zouden noemen. Dit was net opgeleverd dus nog zo goed als leeg. Maar het gaf mij wel een goed beeld van alles wat anders of vergelijkbaar is. Een apotheek met twee plankjes westerse geneesmiddelen en verder schappen vol kruiden en andere gedroogde spullen. Veel mogelijkheden voor het geven van acupunctuur en massage. De kamers zijn ruim voor wie het kan betalen en anders lig je met drie andere patiënten op zaal. Met veel ruimte voor de bezoekers. Deze komen dan ook van ver en blijven enkele dagen.
Mijn Chinese collega’s vonden de transfers van de patiënten het zwaarste van hun werk. Soms lukte dit zelfs niet met 3 personen. Waarom gebruiken jullie geen tillift vroeg ik. Onze tilliften worden waarschijnlijk in China gemaakt, maar zij kennen het niet. Ik heb ze dan ook beloofd om informatie hierover na te zenden. Het voelde direct vertrouwd en gezellig met deze Chinese collega’s. Zij stelde dan ook voor dat ik terug moet komen om hun het gebruik van de tillift aan te leren. Wie weet! Het YunLin centrum is inmiddels al gestart met het bouwen van nog twee van deze centrums voor ouderen. Maar dan een slagje groter. China hè!’
