‘Dit kan íedereen overkomen. Dat geeft mijn werk een dubbele lading.’

In Nepal merkte ik hoe mooi het is als je anderen kan bijstaan in moeilijke tijden

“Als twintiger wist ik niet wat ik met mijn leven wilde. Studie? Werk? Ik besloot op reis te gaan, de wereld én mezelf te ontdekken. In Nepal kwam ik terecht in een boeddhistisch klooster waar je, in ruil voor vrijwilligerswerk, kon overnachten en over het Boeddhisme leerde. 
En vooral hoe groots kleine gebaren kunnen zijn. De rust en dankbaarheid die in dat klooster heersten, zijn me altijd bijgebleven.

Eenmaal terug van mijn reis, zag ik een advertentie: ‘Word verpleger en kom in Amsterdam wonen’. Dat laatste wilde ik graag en door mijn ervaringen op reis, fluisterde de zorg inmiddels mijn naam. Ik reageerde, werd aangenomen en verhuisde naar de grote stad.

Menselijkheid is mijn drijfveer
Voor een verlegen jongen uit Gorinchem was dat een cultuurshock, al die stadse, brutale mensen. Toch vond ik ook in de zorg in Amsterdam al snel wat ik in Nepal had gevonden, menselijkheid. Het is mijn drijfveer gebleven.

Opvang voor ouderen met dementie, ook bij crisis
Als verpleger op de afdeling Ceder werk ik met verschillende bewoners. Ze hebben allemaal een vorm van dementie, maar verschillen in achtergrond en leeftijd. Sommige bewoners zijn even oud als ik. Dat blijft confronterend.

Dat dit íedereen kan overkomen, geeft mijn werk een dubbele ladingHet zorgt voor de intense dankbaarheid die ik voel omdat ik anderen kan helpen. En het onderstreept mijn motto: behandel een ander zoals jezelf behandeld wil worden. 

Durven loslaten
De andere kant is dat de dagelijkse confrontatie met ziekte en verdriet, behalve fysiek, vooral mentaal uitdagend is. Het is steeds balanceren tussen betrokken zijn en loslaten. Als je dat niet doet, wordt het snel te veel.

Niet één manier
Via mijn werk kom ik in contact met de vele verschillende culturen die Amsterdam rijk is. De verschillende manieren waarop er met ouderen, zieken en hulpbehoevenden wordt omgegaan, blijft inspirerend. Er is niet maar één manier. Net zoals communicatie zoveel meer is dan woorden. Het zit in een begripvolle blik, een geruststellend gebaar of een knuffel. Juist in moeilijke situaties maak je daarmee het verschil voor bewoners. Cliché misschien, maar als er iets is wat je hier leert, is het dat de meeste clichés waar zijn.”