Verhalen van Amstadammers
“Ik leer nog steeds van collega’s – en hopelijk zij ook van mij.”
Onze COVID-unit in verpleeghuis Nellestein ontving een jaar geleden de eerste patiënten. Ze komen van Amsterdamse ziekenhuizen, verpleeghuizen of vanuit huis, omdat daar de zorg die ze nodig hebben niet beschikbaar is. Sinds de opening zijn er ruim 300 patiënten opgenomen geweest. Het is voor de medewerkers een stevig jaar geweest, met moeilijke en zeker ook mooie momenten. We blikken terug met collega’s. Vandaag: Maaike, verpleegkundige (38 jaar)
Hoe kwam je terecht bij de afdeling?
“Ik doe als zelfstandig verpleegkundige meestal kortere opdrachten en vrijwel alleen nachtdiensten. Toen ik hiervoor werd benaderd heb ik wel even goed moeten nadenken – zoek ik zo corona juist niet op? Een advies van een oud-collega van de IC gaf de doorslag. “Als je ergens goed beschermd bent, dan is het wel op een covid-afdeling.” Toen ik begon was de afdeling net open en het griezelige beeld dat ik had, viel reuze mee. Moest vooral wennen aan de beschermende kleding maar ook dat werd langzamerhand routine.
Met het hele team opnieuw ontdekken wat werkt en wat niet, dat was wel een uitdaging. Het was voor iedereen nieuw. Wat wordt de werkwijze, welke afspraken maken we en hoe gaan we dit aanpakken? We hebben in een jaar veel geleerd.”
De nachtdienst
“Voor alle patiënten is een opname het begin van een periode van niet weten wat je te wachten te staat. Ik zie veel angstige, zieke mensen en wij allemaal in wit, in die beschermende kleding. We hebben nu foto’ en naamplaatjes op ons pak, zodat de patiënt kan zien tegen wie hij praat.
In de nachtdienst staat het bewaken van de nachtrust van de patiënten voorop. Ik ben vaak toch flink in de weer, patiënten die het echt benauwdheid hebben worden onrustig. Soms is er meer aan de hand, dat is het hollen, vliegen, rennen.
Vaak kunnen we inschatten wanneer het echt slechter gaat, de dagarts heeft dan al een plan gereed. Daarbij gaat het vooral om het lijden zo veel mogelijk te verzachten (vaak met rustgevende medicatie) – comfort en welzijn staan dan voorop. Dat is het minste wat je kunt doen, mensen waardig en met zo min mogelijk pijn tot het einde te begeleiden.”
Bijzondere tijden
“Ik ben blij en dankbaar dat ik dit werk hier mag doen. Ik heb de juiste keuze gemaakt. Ik leer nog steeds van collega’s en hopelijk zij ook van mij. En we zijn er voor elkaar, als team. We praten veel over wat we meemaken. Dat is soms emotioneel, we vangen elkaar op en we steunen elkaar. We leven in bijzondere tijden.”