Verhalen van Amstadammers
Pride bij Amsta: Uit de kast en in de kerk
Hans van der Caaij kwam rond zijn 20e uit de kast, maar in de homoscene voelde hij zich nooit echt op zijn plek. Gelijkgestemden ontmoette hij liever daarbuiten, zoals binnen de progressief gereformeerde kringen van de Vrije Universiteit in Amsterdam. We spraken hem in de tuin van verzorgingstehuis De Werf, waar hij sinds kort een nieuw thuis heeft.
Samen uit de kast
“Ik ben altijd open geweest over mijn homoseksualiteit. Al had ik het eerst zelf niet zo door. Mijn toenmalige vriendin, Margreet, zette me aan het denken. We hadden het heel fijn samen, maar in de slaapkamer gebeurde er maar weinig. We waren begin 20. ‘Of ik niet gewoon homo was?’. Ik moest bekennen dat ze gelijk had. We zijn het toen samen gaan vertellen aan mijn moeder. Die vond het wel jammer dat ze geen grootmoeder zou worden, en ja: wat zouden de buren zeggen? Dat soort dingen speelden nu eenmaal in die tijd. Maar ze heeft het geweldig opgepakt hoor, en is altijd trots op me geweest.
Liever naar ‘gewoon’ café
Vanaf dat moment was het voor mij gewoon zo. Iets dat hoorde bij mij. Maar in de homoscene heb ik me nooit erg thuis gevoeld. Ik hoefde ook niet per se naar cafés waar iedereen zich omdraaide zodra je binnenkwam. Ik kwam net zo lief in een ‘gewoon’ café, waar je kon praten over geletterdheid, politiek of geschiedenis. Nu moet ik wel zeggen dat ik nooit te klagen heb gehad over aandacht van mannen. Maar ik zocht het eigenlijk nooit op. Mensen komen op mij af, dat is mijn hele leven al zo. Die luxe heb ik blijkbaar.
Veel van mijn homoseksuele vrienden ken ik júíst door de kerk en het geloof
Progressief gereformeerd
Bovendien was er een andere gemeenschap waar ik veel belang aan hechtte: de kerk. Ik studeerde aan de Vrije Universiteit (VU), die sterk verbonden was met de gereformeerde gemeenschap in Nederland. Aan de VU gingen wetenschap en geloof samen. De gereformeerde kerk was na de oorlog een van de meest progressieve kerken in Nederland. Al in de jaren ‘50 kende de kerk voorvechters die opkwamen voor onze homoseksuele broeders en zusters, en ook de VU was erg progressief. Binnen mijn eigen geloofsgemeenschap ben ik dan ook nooit gediscrimineerd om mijn geaardheid. Veel van mijn homoseksuele vrienden ken ik júíst door de kerk en het geloof. Trouwe vrienden die me, ook sinds ik hier woon, regelmatig op komen zoeken.
Opkomen voor roze broeders en zusters
Maar mijn wereld was misschien ook die van een stedelijke, progressief universitaire bubbel. Dat realiseerde ik me bijvoorbeeld toen ik zo’n 20 jaar geleden een drukbezochte dienst bij een kerk in Twente bijwoonde. De predikant hield een donderpreek over ‘de verschrikkingen die in Amsterdam plaatsvonden onder leiding van burgemeester Job Cohen’. Hij doelde op de eerste homohuwelijken die toen net in de hoofdstad waren voltrokken. Ik wist werkelijk niet wat ik hoorde, en besloot op te komen voor mijn roze broeders en zusters. Ik stapte op de predikant af en zei: ‘Dit gaat ook over jouw mensen hoor! Van alle 1000 mensen die hier vandaag waren, zijn er misschien wel 150 homoseksueel. En dan heb je nog de familieleden van deze mensen. Snap je dat je nu, direct of indirect, zeker de helft van je gemeente hebt beledigd?’. Zo had hij het nog nooit bekeken…
Onderdeel van de natuur
Wat mij betreft gaan geloof en homoseksualiteit prima samen. Het is iets van alle tijden. Onder mensen, maar ook in het dierenrijk. Homoseksualiteit hoort bij de natuur. En de natuur, die hoort bij God.”
“Veel van mijn homoseksuele vrienden ken ik júíst door de kerk en het geloof.”
Meer verhalen over roze ouderen? Je leest het in het Senior Pride Nieuws. De uitgave bevat ook een uitgebreide agenda met activiteiten voor ouderen tijdens Pride Amsterdam.
Wist je dat Amsta een afdeling speciaal voor roze ouderen heeft? Bekijk het filmpje hieronder over Rozeneiland, in het Dr. Sarphatihuis