Verhalen van Amstadammers
Ou(d)t en Proud bij Amsta: "Eindelijk weer thuis bij mijn ‘roze familie’"
André (76) heeft de diagnose Parkinson en woont sinds januari dit jaar op Rozeneiland, Amsta’s afdeling voor LGBTI+-ouderen. Hij is dolblij dat hij er terecht kon: “Ik was bang dat ik op een andere plek terug de kast in zou kruipen. Onderdeel zijn van een community waar je onder gelijkgestemden bent blijft hoe dan ook belangrijk.”
Inclusie en acceptatie nooit vanzelfsprekend
“Eigenlijk voelde ik me maar op één moment in mijn leven volledig geaccepteerd, en dat was tijdens de Gay Games in 1998. Toen had ik écht het gevoel dat de stad van mij was. Helaas is, voor ons als gays, inclusie en acceptatie door de maatschappij niet vanzelfsprekend. Het moet in ieder hart opnieuw geboren worden, is mijn ervaring. En het thema verdwijnt nooit helemaal uit je leven. Zo ben ik blij dat ik hier op Rozeneiland terecht kon, want ik was best bang dat ik op een andere plek terug de kast in zou kruipen. Omdat uitsluiting op een of andere manier altijd op de loer ligt. Onderdeel zijn van een community waar je onder gelijkgestemden bent blijft hoe dan ook belangrijk.
Vieze flikker
Uitsluiting of agressie vanwege mijn geaardheid heb ik helaas ook genoeg gekend. Ik groeide op in IJmuiden, een gemeenschap waar homoseksualiteit -in elk geval toen- moeilijk lag. In de bus naar mijn werk werd ik dagelijks uitgescholden voor ‘vieze flikker’. Ook mijn familie accepteert mijn homoseksualiteit nog steeds niet. Toen ik op mijn 25e eindelijk naar Amsterdam verhuisde begon mijn leven voor mijn gevoel pas echt.
‘Gijsen, flikker op!’
Vanaf dat moment werd ik ook actief in de homobeweging. Een geweldige herinnering is de protestmars die we in april 1979 in Roermond liepen, tegen de homofobe uitspraken van de ultraconservatieve bisschop Jo Gijssen. Op de dag voor Pasen -gedoopt tot Roze Zaterdag- trokken we met duizenden door de binnenstad van Roermond en scandeerden we: ‘Gijsen, flikker op!’.
Roze Zondagmiddagsalon
Ik heb me ook jarenlang ingezet voor het COC: ik was er of naar onderweg. Dan werkte ik bijvoorbeeld achter de bar of in de koffieshop. Daarnaast heb ik samen met een collega-vrijwilliger de Roze Zondagmiddagsalon voor ouderen in Amsterdam opgezet. Want eigenlijk was er helemaal niets dat aansloot bij de beleving van die groep. Ja, een praatmiddag op woensdag, maar die miste toch gezelligheid. Dat moest anders, vonden wij, en dus organiseerden we elke zondag weer een ander soort vertier: van een middag met pianomuziek tot optredens van drag queens.
Wonen op Rozeneiland
Blijven wie je bent
Na mijn tijd bij het COC nam mijn leven een wat andere- meer donkere- wending. Ik verloor mijn contacten in de gay-community en leefde vrij geïsoleerd. Als een kluizenaar eigenlijk. Acht jaar geleden kreeg ik de diagnose Parkinson. Ik wist dat ik op den duur niet meer alleen zou kunnen wonen en besloot al vroeg dat ik dan naar Rozeneiland zou willen. Omdat ik hier geen masker hoef te dragen en gewoon kan blijven wie ik ben.
Weer thuis bij roze familie
Mijn keuze om hier te wonen heeft me veel gebracht. Voor het eerst sinds lange tijd ben ik weer thuis bij mijn ‘roze familie’, en dat voelt als een enorme opluchting. Ik maak weer contact met anderen en sta daardoor weer een stuk positiever in het leven. Misschien ga ik er deze zomer zelfs wel weer eens op uit om Pride te vieren, dit keer met begeleiders en medebewoners.”
Meer weten over Rozeneiland? Kijk dan op deze pagina.
Meer verhalen over roze ouderen in Amsterdam? Lees dan het Senior Pride Nieuws 2023 hiernaast.
