Verhalen van Amstadammers
Leren met Korsakov: ‘Ik heb mijn familie terug en mijn eigen plek met meer zelfstandigheid. Eindelijk voel ik rust.’
Het syndroom van Korsakov is een zware, blijvende hersenaandoening veroorzaakt door een ernstig vitamine B1 tekort, vaak als gevolg van een alcoholverslaving. Kenmerken zijn geheugenverlies en problemen met het uitvoeren van dagelijkse routines, omdat bijvoorbeeld het vermogen tot plannen is aangetast. De beschadiging is niet terug te draaien, maar met de juiste zorg en begeleiding kunnen sommigen die aan het syndroom lijden wel groeien. Zo vecht Bianca Okkerse zich een weg terug naar het herstel van zoveel mogelijk zelfstandigheid.
Negentien jaar op straat
Vanaf het moment dat Bianca besloot in behandeling te gaan, maakte ze de weg vrij naar haar hertstel. Maar ze komt van ver. ‘Ik heb negentien jaar op straat geleefd, een behoorlijk chaotisch bestaan. Ik was verslaafd en sliep overal en nergens. Het ging helemaal niet goed.’ Vijfeneenhalf jaar geleden trokken Bianca’s familie en de Jellinek aan de bel: ze werd van straat geplukt en kwam via verschillende instellingen uiteindelijk bij Amsta terecht.
Eenmaal in zorg, werd bij Bianca de diagnose Korsakov vastgesteld. ‘Ik kon het eerst niet geloven en dacht: dat is toch voor oude mensen? Uiteindelijk daalde het besef wel in. Ik stond nu voor de keus: stoppen met alcohol en gezond gaan eten, of mezelf totaal verliezen in steeds erger wordende symptomen. Omdat ik echt klaar was met mijn oude leven koos ik voor het eerste.’
Je voelt je weer mens
Ziekte-inzicht en vertrouwen
Toch duurde het nog wel even voordat Bianca echt los kon komen van haar oude leven. ‘Het gaat niet alleen om de drank, maar ook om de mensen die je kent. Een belangrijke stap was het breken met mijn vriend, omdat hij mijn herstel in de weg stond.’ Jacqueline Laurentzen was destijds een van Bianca’s begeleiders: ‘Bianca’s kracht is haar ziekte-inzicht; het hielp haar om afscheid van haar oude leven te nemen. Bij ons kreeg ze nieuwe kleren, een nieuw gebit en veel vertrouwen. Daardoor kon ze groeien.’ Bianca: ‘Je voelt je weer mens. Mijn zus zei op een bepaald moment: “Ik heb Bianca weer terug”. Die opmerking stimuleerde me echt om door te zetten.’
Eigen plekje
Na twee jaar op de Amsta-locatie De Beusemaecker verhuisde Bianca ongeveer anderhalf jaar geleden naar de locatie Ritzema Bos. Jacqueline: ‘Je kijkt naar wat mogelijk is voor cliënten en probeert dat te realiseren. Bianca wilde groeien naar meer zelfstandigheid. Op Ritzema Bos heeft ze nu een kamer met een eigen voordeur en kan ze thuiskomen wanneer ze wil. Maar als er wat is, staat ze niet alleen en kan ze hulp vragen.’
Vaste routines en structuur
Essentieel voor Bianca’s weg naar meer zelfstandigheid zijn vaste routines en structuur. ‘Best saai, maar zonder wordt het een chaos in mijn hoofd en zou ik bijvoorbeeld kunnen verdwalen. Ik sta elke dag op dezelfde tijd op en ga daarna naar de werkplaats in de Poort. Behalve woensdag, want dan is het was- en schoonmaakdag. En een paar keer per week doe ik met een begeleider boodschappen, zodat we daarna zelf kunnen koken.’
Onder de mensen
De dagbesteding op de Poort is erg belangrijk voor Bianca: ‘Ik moet onder de mensen blijven en in de Poort kan ik het goed met iedereen vinden. En het is heerlijk om er met de tram heen te gaan, want zo voel ik het leven van de stad.’ Toch kijkt Bianca nog verder. ‘Ik zou wel een baantje willen. Zonder al te veel druk, maar waarbij ik ook ‘gewone’ mensen om me heen heb. Zodat je weet wat er speelt in de maatschappij. Het liefst iets met dieren trouwens, een stadsboerderij ofzo.’
Eindelijk rust
‘In de afgelopen vijfeneenhalf jaar heb ik geleerd dat het leven is ook leuk is zonder alcohol en drugs’, vertelt Bianca. ‘Toen ik besloot de knop om te zetten snakte ik naar een normaal leven, zonder al die frustratie en schuldgevoelens die ik bijvoorbeeld naar familie toe had. Nu heb ik mijn familie terug en mijn eigen plek met meer zelfstandigheid. Eindelijk voel ik rust.’