‘De groep bewoners voelt voor mij als een heel leuke en grappige familie’

Alle leeftijden welkom als begeleider in de gehandicaptenzorg

Zeventien jaar geleden liep Urs voor de allereerste keer bij Amsta naar binnen. Ze was geen achttien meer, maar vastbesloten om in de gehandicaptenzorg aan de slag te gaan. Een goede zet, want: “Mijn pensioenleeftijd komt in zicht, maar ik wil nog helemaal niet stoppen.”

50-plus of net afgestudeerd; alle leeftijdscategorieën zijn welkom om bij Amsta aan de slag te gaan als (persoonlijk) begeleider. Dat werken in de gehandicaptenzorg vooral bestaat uit ‘billen wassen’, is een veelvoorkomende misvatting: mensen kunnen veel zelfstandig, zoals douchen en naar het toilet gaan. Het begeleiden van bewoners staat voorop.

Begeleiders doen de dagelijkse werkzaamheden met de bewoners en persoonlijk begeleiders als Urs houden ook het overzicht. “Ik werk op de groep en op de achtergrond regel ik heel veel om de bewoners heen. Van het contact met familie en artsen tot het kopen van kleding. Ik maak de dagprogramma’s, maar ook ondersteuningsplannen. Ook werken we nauw samen met onze gedragswetenschapper. De bewoners waarmee ik werk, hebben stuk voor stuk een gebruiksaanwijzing. Alle informatie zet ik zwart-op-wit, zodat iedereen op de hoogte is. Ik voel me heel verantwoordelijk voor de bewoners en als het nodig is, ga ik voor ze door het vuur. Als iets niet kan, ga ik op zoek naar een manier waarop het misschien wél kan.”

Uitgebreid de tijd voor bewoners

Urs’ moeder woonde op hoge leeftijd in een verzorgingstehuis. “De gehandicaptenzorg zoals wij die bieden is níet te vergelijken met de ouderenzorg. We maken tijd vrij voor onze bewoners en rennen niet non-stop heen en weer. Ze douchen elke ochtend. We kunnen rustig eten. Iedereen ziet er leuk uit en gaat op tijd naar de kapper. Als mensen dat niet aankunnen, doen wij het zelf: ik ben daar kapster, ik ben daar kok, je kunt het zo gek niet bedenken of we doen het met z'n allen.”

Dagelijks gaan we met bewoners een blokje om en ook uitstapjes, in groepsverband of één-op-één, zijn geen uitzondering. “Een van onze bewoonsters trad laatst op tijdens de talentenjacht van Amsta in theater De Brakke Grond. Daar gingen we met een aantal bewoners naartoe. Ze won de eerste prijs en wij waren hartstikke trots met z’n allen. Met een bewoonster die gek is op katten ga ik binnenkort naar Kattencafé Kopjes. Dat is een verrassing voor haar. Fantastisch toch? Ik ga echt fluitend naar mijn werk.”

Kleinschalige woongroepen

Zwaar vindt Urs het werken met mensen met een verstandelijke beperking niet. “Onze woongroepen zijn kleinschalig en daardoor overzichtelijk. Het is wel hard werken. In de woongroep waar ik werk, wonen mensen met een licht verstandelijke beperking in combinatie met psychiatrische stoornissen, dus je bent voortdurend aan het observeren om ervoor te zorgen dat de dynamiek goed blijft. De groep bewoners voelt voor mij als een heel leuke en grappige familie. De tranen rollen regelmatig over mijn wangen. Van het lachen.”

Wie bang is om als (persoonlijk) begeleider voor de leeuwen te worden geworpen, kan Urs geruststellen: “Voor vragen en advies kun je bij collega’s terecht. Altijd. We vormen een hecht team en zijn er voor de bewoners én voor elkaar.”