Simone Elzenga houdt van haar team: ‘We zijn aan elkaar gewaagd en verknocht’

De mensen die Simone verpleegt, zijn ouderen met dementie. Dat is een vak dat niet voor íedereen is weggelegd. “Om met de bewoners om te gaan, heb je heel veel inlevingsvermogen en geduld nodig. Als je iemand goed benadert, heb je al de helft gewonnen. Je moet ook tegen een stootje kunnen, want het is niet altijd rozengeur en maneschijn in het huis. Mensen kunnen agressief zijn, maar worden ook ziek en gaan dood. Daar moet je allemaal mee om kunnen gaan. Tegelijkertijd is het ongelooflijk leuk om met die groep mensen te werken. En grappig, ik lach heel wat af. Ik ben nog geen dag met tegenzin naar mijn werk gefietst.”

Een dorp in de stad

Amsta heeft een Amsterdams karakter, maar Simone vindt de organisatie ook “net een dorp”. Ze is er helemaal op haar plek. “Mensen blijven vaak lang voor Amsta werken. Op welke locatie ik ook kom, ik loop altijd bekenden tegen het lijf. Dat maakt het heel gemoedelijk en vertrouwd. Binnen het team zijn we aan elkaar gewaagd en verknocht. We kunnen van elkaar op aan en weten elkaar te vinden om even stoom af te blazen als er iets is gebeurd. Onmisbaar om dit werk te kunnen doen.”

Carrièrekansen

Zeven jaar geleden breidde Simone haar takenpakket uit en kreeg zij naast haar werk als verpleegkundige ook een coördinerende rol. “Dit is het leukst wat ik tot nu toe heb gedaan. Ik hou nog steeds van aan het bed staan, dat zou ik nooit loslaten. Maar daarnaast kan ik nu regelen dat alles eromheen ook op rolletjes loopt. Voor zowel de bewoners als mijn collega’s. Die combinatie geeft mij veel voldoening. Het werd mij niet in de schoot geworpen, maar als je de ambitie hebt om door te groeien en zelf aan de bel trekt, is Amsta erg bereid om te helpen.”

Wat Simone als (coördinerend) verpleegkundige typeert, laat zich raden: “Ik kan goed multitasken. Snel kunnen schakelen is in dit werk ook écht nodig. Ook heb ik veel geduld, kan ik creatief denken en ben ik flexibel.” Plannen zijn er om te laten varen: “De dag kan al meteen heel anders starten dan ik dacht. Ik moet op alles voorbereid zijn, we proberen altijd oplossingsgericht te denken. Als aan het eind van de dag alles toch weer op z’n pootjes terecht is gekomen, geeft dat een heerlijk gevoel. Ook ben ik niet vies van hard werken. Want hoe je het ook wendt of keert: dat doen we in de zorg.”

Band met bewoners

Een band hebben en houden met de bewoners is voor Simone van groot belang. “Ik werk op alle afdelingen mee en weet precies wie iedereen is en hoe ze zijn. Ik ken ze vanbinnen en vanbuiten.” Mevrouw Dies Noorman, op de foto naast Simone, heeft een bijzonder plekje in haar hart. “Zij is helaas diep dement en laat zich moeilijk helpen. Als het aan haar ligt, slaat ze het wassen en aankleden voortaan over. Het vergt een inlevingsvermogen en een bepaalde benadering om haar over de streep te trekken, en grappig genoeg lukt dat mij heel vaak. Als ze spontaan begint te lachen, lach ik met haar mee. En we dansen regelmatig, omdat ik weet dat ze daarvan houdt. Het maakt haar een stuk vrolijker en daarna laat ze veel meer toe. Als ze maar voor de helft gewassen is en aangeeft dat ze er klaar mee is, doen we de andere helft de volgende dag. Ik heb echt iets met haar. Ze praat in wartaal, maar als ze mij ziet, verklapt de grote glimlach op haar gezicht dat zij ook iets met mij heeft. Fantastisch toch?”