'Het vraagt lef om dichtbij te komen, dan ontstaat iets heel bijzonders.'

Het roer om: van binnenhuisarchitect naar verpleegkundige 

“Vier jaar geleden studeerde ik nog voor binnenhuisarchitect. Daarnaast had ik een bijbaan in de gehandicaptenzorg. Toen ik merkte dat werken in de zorg meer met me deed, gooide ik het roer om. Als verpleegkundige in opleiding kon ik bij Amsta direct aan de slag. Omdat je rouleert over verschillende afdelingen kom je in aanraking met verschillende doelgroepen. Zo leer je overal wel iets nieuws. Dat maakt me sterker in mijn vak. Maar ook: de perfecte manier om te ontdekken wat bij mij past. Waar mijn persoonlijkheid en creativiteit het beste tot hun recht komen.    

Warme zorg, kleurrijke verhalen 

Op mijn eerste werkdag bij Amsta was ik meteen onder de indruk van de kleinschalige, warme zorg. De sfeer voelde goed. Er was die dag zelfs een hondje van een collega dat over de afdeling huppelde. Zo gezellig! Ik hou wel van een beetje vrolijkheid en levendigheid, en maak graag tijd voor echt contact met bewoners. Samen koffiedrinken en stiekem koekjes eten op de kamer, bijvoorbeeld. Dan praten we over vroeger en hoor ik de meest geweldige en kleurrijke levensverhalen.  

Eindeloos creatief 

In dit werk kan ik mijn creativiteit op heel veel manieren kwijt. Is een bepaald materiaal niet op voorraad? Dan knutsel ik gewoon iets dat ook werkt. Of ik gebruik het om iemand een fijn gevoel te geven. Voor een Spaanse mevrouw die in Nederland geen familie heeft ben ik bijvoorbeeld online op zoek gegaan naar foto’s van haar naasten. Ik heb ze uitgeprint en opgehangen, waardoor ze toch iets tastbaars van haar familie had. Ook herinner ik me nog een bewoonster die met geen mogelijkheid in bed te krijgen was. Zij had vroeger op de markt gestaan en prees nu elke avond haar waar aan op de gang. De oplossing? Een visje bij haar kopen. Dan zat haar werk er weer op.   

Lef nodig om dichtbij te komen 

Soms vraagt het lef om dichtbij iemand te komen, maar juist dan ontstaat er vaak iets bijzonders. Zo werkte ik eerder op een crisisafdeling voor ouderen met psychiatrische problemen. Hier zat een mevrouw die me vanaf mijn eerste dag op de afdeling helemaal de huid vol schold. Geen idee waarom. Uiteindelijk ben ik naast haar gaan zitten en vroeg: ‘is er iets?’. Ze vertrouwde me duidelijk niet, maar ik hield vol. Begon dingen over mezelf te vertellen, zoals over mijn niet altijd makkelijke jeugd. Mezelf kwetsbaar opstellen hielp: we bleken meer gemeen te hebben dan ze eerst dacht. Maar ook ik had een compleet vertekend beeld van deze groep. Ik leerde bijvoorbeeld dat psychische problemen vaak samengaan met de omstandigheden die je in je leven tegenkomt. En dat het in feite iedereen kan overkomen.  

Vertrouwen op eigen kompas 

Voor het geven van echt goede zorg bestaat geen handleiding. Het meeste leer ik van mensen zelf. Van kleine momenten, van verhalen, van rustig blijven als het moeilijk wordt. Hierin vertrouw ik mijn eigen kompas. Geen lesboek of protocol kan je dat vertellen.