Verhalen van Amstadammers
'Als het lukt om mensen weer op de been te krijgen, geeft dat veel voldoening. Dan is dat pak niet zo erg'
Onze COVID-unit in verpleeghuis Nellestein ontving een jaar geleden de eerste patiënten. Ze komen van Amsterdamse ziekenhuizen, verpleeghuizen of vanuit huis, omdat daar de zorg die ze nodig hebben niet beschikbaar is. Sinds de opening zijn er ruim 300 patiënten opgenomen geweest. Het is voor de medewerkers een stevig jaar geweest, met moeilijke en zeker ook mooie momenten. We blikken terug met collega: Amber Huiskes leerling verzorgende IG (27 jaar).
Hoe kwam je terecht bij de afdeling?
“Ik werkte op Schiphol, maar dat hield door corona op. Vroeger wel eens wat met de zorg gedaan, ik zag een vacature als helpende en heb daarop gesolliciteerd. Vlak voordat ik zou gaan werken op een afdeling, werd ik gevraagd of ik op de cohort-afdeling wilde werken.
Leek me wel spannend en uitdagend. Ik ben begonnen als ‘helpende’; ik zorg voor het eten, drinken en wassen van de patiënten.
De afdeling is een soort ziekenhuis in het klein. Heel afwisselend en divers, het werk is gevarieerd en interessant. Voor mij reden om weer een opleiding te doen: ik doe nu de verkorte opleiding Verzorgende IG. Dit betekent ook dat steeds meer mag en kan. De zorg heeft mij weer helemaal te pakken en ben blij dat ik weer terug ben.”
Doorzetten als je er even doorheen zit
“Ik werk in een hecht team. We hebben samen uit het niets een afdeling opgebouwd, middenin de eerste golf. Best heftig. Hoe ziek de mensen zijn… We weten nu meer en kunnen dus ook meer en beter helpen. Bij de tweede golf werd het team vernieuwd, dat geeft weer een andere dynamiek. Maar we zijn er voor elkaar en zetten door, ondanks dat we last hebben van de beschermende kleding en soms zware omstandigheden. Ik ben een doorzetter en het is tenslotte ‘mijn’ afdeling!”
De kamer met de iPad
“In de eerste golf kwam tijdens mijn dienst een oudere man binnen, vergezeld door zijn dochter en kleinzoon. Zijn vrouw was kort daarvoor overleden, en hij ging heel snel achteruit. Hij was echt op en kreeg medicatie voor wat meer comfort. Hij zag nog twee familieleden via Skype op een iPad en dochter en kleinzoon in de buurt (dat mocht toen nog). We laten ze even. De kleinzoon komt naar de zusterpost en zegt ‘Volgens mij is opa overleden’. Een collega en ik lopen naar de kamer en we voelden meteen de emotie die daar was. De man was inderdaad overleden. Dochter en kleinzoon in tranen – en de familie op Skype ook. Dat beeld van die iPad met rouwende mensen, dat zal ik nooit vergeten.
Onrealistisch, heftig en mooi
We gaven de familie de tijd die ze nodig hadden en gingen de kamer uit. Het duurde niet lang voordat mijn collega de tranen in de ogen had. Ik had het ook moeilijk maar kon meteen omschakelen om er voor haar te zijn. Dat doe je.
Afgelopen jaar was onrealistisch, heftig en tegelijkertijd heel mooi! Als het lukt om mensen weer op de been te krijgen, geeft dat veel voldoening. Dan is dat pak niet zo erg.”