'Homo zijn was nooit een last voor me’

Ronald Mooser was er ook bij in 1977, tijdens de allereerste homodemonstratie in Amsterdam. “Toevallig liep ik helemaal voorop. Toen ik thuiskwam in Lelystad, zei mijn zus: ‘klopt het dat jij op tv was?’ Bleek ik de hele tijd in de herhaling te zitten.” Zijn vader had er moeite mee. Zijn moeder bleek al jaren te weten dat hij homo is. “Waarom heb je dat niet gezegd, vroeg ik haar. ‘Ik wachtte tot je het me zelf kwam vertellen’, zei ze. Nooit was het een probleem voor haar. Ze heeft me altijd volledig geaccepteerd.”

Raakt Mooser eenmaal aan de praat, dan is hij niet meer te stuiten. Hij vertelt over de jaren dat hij in de redactie zat van het tijdschrift Homologie. Over toneelstukken die hij zag, acteurs en schrijvers die hij kent. Op zijn kamer toont hij de bloemlezing die hij in 1985 samenstelde van homo-erotische verhalen in de Nederlandse literatuur.

Voorbeeld voor anderen

Hij is heel blij dat hij in Rozeneiland woont. “Het zou mooi zijn als er nog meer plekken zijn voor roze ouderen. Je bent hier onder ons. Ik kwam hier ook weer oude bekenden tegen. Ik zou echt niet aarden in een heterogroep. Daar heb ik gewoon geen aansluiting mee.”

Via een contactadvertentie in Vrij Nederland had hij zijn eerste homo-erotische ervaring, toen hij zestien was. “Ik ben voor alles uitgemaakt, poot, flikker, noem maar op. Maar het is nooit een probleem geweest. Misschien komt het wel doordat mijn moeder zo dol op me was, maar ik ben altijd ruimdenkend en flexibel geweest. Homo-zijn was nooit zwaar of lastig voor me.” En misschien, geeft hij toe, was hij daarmee soms een voorbeeld, een held, voor anderen.